“O sabah penceremden süzülen güneş ışıklarıyla uyandığımda bir şeylerin ters gitmeye başladığını hemen anlamıştım. Kafamı yataktan kaldırıp duvardaki saate baktığımda, iki aydır gece gündüz hazırlandığım proje sunumuma yetişmek için hala bir şansımın olabileceğini düşündüm. Akıllı telefonumun saatler önce beni uyandırması gerekiyordu, çünkü bir gece önce gene geç saatlere kadar çalıştıktan sonra alarmı her zamankinden bir saat önce kalkmak üzere kurmuştum. Oysa ben kurduğumu zannederken alarmı tamamen kapatmıştım, ve akıllı olması gereken telefonum bunu bana söylememişti!
Beş dakika içinde giyindim ve dizüstü bilgisayarımı alarak evden çıktım. Bu saatte iyice sıkışan şehir trafiğinde toplantıya arabayla gitmek hiç de akıl karı olmayacağı için metroyla gitmeye karar verdim. Gişelere ulaştığımda korktuğum başıma geldi, metro kartım yetersiz bakiyedeydi! Önünde uzun bir kuyruk olan dolum gişesini pas geçip, üzerindeki sayısız düğme ve yazılı direktifle beni hep korkutmuş olan otomatik jeton makinesine yöneldim. Benim için altın değerinde olan dakikaları cömertçe harcadıktan sonra, jeton alamadan cebimdeki son parayı da makinaya kaptırmıştım!
Kararlıydım, bu kez otomatik kart dolum makinasını deneyecektim. Bunun için hemen yandaki ATM’den para çekmem yeterliydi. Plastik banka kartımı tanıyan ATM’nin ekranında adımı görmek beni rahatlatmıştı. Hayat normale dönmüş ve olması gerektiği gibi ilerlemeye başlamıştı. ATM’nin benden istediği şekilde şifremi girerken, birbirine fazlaca yakın konmuş tuşlardan birine yanlışlıkla bastığımı fark ettiğimde artık her şey için çok geçti. Acımasız ATM ilk ve tek hatamı affetmemiş ve kartımı yutmuştu! Hayatımın fırsatı teknoloji kullanımındaki yetersizliğim ve yeteneksizliğim yüzünden ellerimin arasında kayıp gidiyordu …”
Böyle bir felaket senaryosunu yaşamanızın çok da mümkün olmadığını düşünebilirsiniz. Unutmayın ki, eğer hayatımızı kolaylaştıran teknolojilerde doğru kullanıcı deneyimi tasarımı yaklaşımları kullanılıyor olmasaydı, bu senaryo her an sizin de başınıza gelebilirdi.
